Har bir jon o`lim (achchig`i) ni totuvchidir.
O‘lim har bir jon boshida bor haqiqat. Bundan hech kim qochib qutulolmaydi. O‘limni eslab yurish kishiga uning o‘zligini anglashga yordam beradi, uni turli tug‘yonlardan, insoniyligiga yarashmagan har xil tajovuzli qilmishlardan saqlaydi. O‘limni ko‘p eslagan odam o‘z gunohlariga istig‘for aytish bilan, yig‘lash bilan mashg‘ul bo‘lib, birodarlarining aybini izlashga unda vaqt ham, toqat ham qolmaydi. Xullas, o‘lim yodi juda ko‘p yaxshiliklarni qilishga, juda ko‘p yomonliklardan saqlanishga garovdir. Balki, barcha yaxshiliklar boshi o‘limni eslashda, barcha yomonliklar debochasi o‘limni yoddan chiqarishda, desak mubolag‘a bo‘lmasa kerak.
Shu sababli payg‘ambarimiz alayhissalomdan "Lazzatlarni kesuvchi o‘limni tez-tez eslab turinglar" degan Hadisi sharif naql etilgan. Payg‘ambar alayhissalomga ergashgan sahoba va tobe’inlar esa doim bu haqiqatni o‘zlarining hayot tamoyili qilib o‘tdilar.
