"Bazar"/ - Бала арманым актриса болу еді...

Әр адам әртүрлі. Әр қайсысы өзінше ерекше, өзіндік болмысы болады. Бірақ сол ерекшелікті экранның алдына алып шығу қиынның қиыны. Камераны қосу былай тұрсын, адамға оны бұрған сәтіңнен бастап, жаңағы табиғилықтың барлығы жоғалады. Солай біраз жүрдім. Проблема адамдар да десем, керісінше камера екеумізде екен. Оны алғаш “Активистика” - ны түсіргенде байқағам. Бірақ көзім енді жетіп жатыр.
Бүгін де бірдеңе түсіргім келіп базарға бардым. Тақырыбым “Алғашқы Махаббат” немесе “Балалық Арман”. Бірақ базардағы сатушы апайлардың ешқайсысы түскісі келмеді. Көбісінікі тұрмыстық, не жеке бас себептері. Алғашқы махабатымызды күйеуіміз естісе не болады, деп күледі. Армандарын айтқысы жоқ. Камераны көргеннен ойбай ары кет десіп жатты. Тек Базаркүл апаға ғана олай қылмады. Ол кісі керісінше түсем, онда тұрған не бар деп, жанындағыларында шақырды. Бұл кісі неге камерадан қорықпайды десем, бала арманы актриса болу екен.
Деректі жанрда, шынайы кейіпкерді түсірерде, алдымен жан дүниесін қозғау керек, ашу керек сосын барып түсірілімге кіріскен жөн. Немесе басынан түсіруге рұқсат алып, кадрды қойып қойып, камерадан маңыздылықты алып тастап, сөйлесу керек екен.
Ролик қысқа. Нұсқа да емес шығар. Бірақ Базаркүл апаның құрметіне оның шығармасқа болмады.
Орындалмаған армандар, адамдарға өмір сүруі үшін керек дейді, Пауло Коело көкеміз.Бірақ оның қатысы болмауы да мүмкін.