لورل و هاردی : محبوبترین زوج کمدین در تاریخ سینما

حمایت اختیاری از دیپ پادکست:
/ deeppodcastiran
Instagram: / deep.podcast
Telegram Channel: Https://www.telegram.me/deeppodcast
ـــــــــــــــــــــــــ
لورِل و هاردی محبوبترین زوج کمدین در تاریخ سینما هستند. اونها بین سالهای 1927 تا 1953 ، تقریبا صد تا فیلم با همدیگه بازی کردند.
با اینکه بیش از نیم قرن از دوران این دو هنرمند میگذره، اما همچنان پرطرفدارن.
ولی در واقعیت لورِل و هادری، خیلی با اون چیزی که بر روی پرده سینما نشون میداد فرق داشتن.
اگر بخوایم داستان لورِل و هاردی رو تعریف کنیم باید کیلومترها از هالیوود و اون جو شلوغش فاصله بگیریم، باید یه سفری به سالهای دورتر داشته باشیم.
داستان اِستن لورل از شمال انگلستان آغاز میشه. کسی که اسمِ واقعیش اِستن جِفرسون بود. اینکه چی شد اسمش به لورل تغییر کرد، داستانیه که در ادامه بهش میرسیم.
استن لورل در سال 1890 در Alveston انگلستان متولد شد. فرزند بزرگ خانواده‌ای که از گذشته کارشون هنر و تئاتر بود. پدرِ استنلی ، آقای
A J Jefferson نام داشت.
ایشون یک نمایشنامه نویس و کمدین بود. استنلی از همون موقع که خردسال بود به همراه پدرش به سالن تئاتر میرفت و زمانی که پدر اجرا داشت، در پشت صحنه تئاتر منتظر میموند، به همین دلیل با حال و هوای تئاتر و نمایش از همون دوران کودکی آشنا شده بود. از اونجایی هم پدرش کمدین بود، علاقه زیادی به نمایش های خنده دار داشت، از همون کودکی تصمیمش رو گرفت که در آینده کمدین بشه.
استن لورل وارد یک گروه نمایش شد که از قضا چارلی چاپلین هم در این گروه حضور داشت، ولی اون زمان همدیگر رو نمیشناختن و روحشونم خبر نداشت که در آینده قراره از انگلیس برن آمریکا و سوپراستار بشن.
استن لورل و چارلی چاپلین در انگلیس میمونن، ولی ما تو انگلیس نمیمونیم. ما از انگلیس خارج میشیم میریم آمریکا، تا داستانِ اولیور هاردی رو تعریف کنیم
داستان اولیور نویل هاردی، با مرگِ زودهنگامِ پدرش ، آغاز میشه. پدر زمانی از دنیا رفت که هاردی یک نوزاد بود. همین اتفاق باعث شد، هاردی بسیار به مادرش وابسته باشه. هاردی از همون دوران بچگی، خیلی اضافه وزن داشت. که به گفته خواهرش، بدلیل اینکه از همون ابتدا پدر نداشت، در روحیه‌ش تاثیر گذاشته بود. اکثر دوران بچگیش رو در تنهایی میگذروند و پرخوری میکرد. همین چاق و گنده بودن، باعث شده بود بچه ها در مدرسه مسخره‌ش کنند.
هاردی در اوقاتِ بیکاری به استدیوهای ضبط فیلم سر میزد، هدفشم این بود که هر طور شده یه نقشی از این کارگردانا بگیره. در نهایت در سالِ 1914 به هدفش میرسه، و یک نقشِ بسیار جزعی در یک فیلم کمدی بهش میدن.
همین تپل بودنش باعث شد مورد توجه کارگردانای هالیوود قرار بگیره. اون از همین فیزیک تپل مُپُل استفاده کرد تا مردم رو بخندونه. چیزی که چندان سابقه نداشت و البته موفق هم از آب در اومد
تجربه لورل بر روی صحنه تئاتر ، خیلی در سینما به کارش اومده بود. اون از سال 1917 وارد سینما شد و ظرفِ 3 سال چندین فیلم بازی کرد که البته در اکثر اونها نقشِ مهمی نداشت.
در سالِ 1921 بود که لورل و هاردی برای اولین بار، همبازی شدن. فیلمی به نامِ the lucky dog
نقشی که در این فیلم بازی کردن، یک درصد هم شبیه به نقشهای آینده شون نبود. ولی از همین فیلم بود که مشخص شد این دو نفر خوب میتونن با هم ارتباط برقرار کنند. ولی همچنان هیچکس، حتی خودِ لورل و هاردی هم نمیدونستن قراره در آینده تبدیل به یک زوج هنری بشن.
چون بعد از این فیلم تا شش سالِ بعد، این دو باهم ارتباطی نداشتن و هیچ فیلم مشترکی تا شش سال بعد ساخته نشد.
چند سالی گذشت و یک اتفاق خوب افتاد. لورل و هاردی به طور جداگانه، با یک تهیه کننده هالیوودی به اسمِ Hal Roach
قرارداد امضا کردند.
در سالِ 1927 آقای روچ بعد از مدتها، لورل و هاردی رو در یک فیلم قرار داد. فیلمی به نامِ duck soup
در واقع این آقای هال روچ بود که این زوج کمدی رو بوجود آورد. یه جورایی میشه گفت خالق این زوج کمدی ، یعنی لورل و هاردی ، آقای هال روچ بود
این زوجِ هنری، شخصیتِ اصلی و کمدیشون رو پیدا کردن. از اینجا به بعد بود که دنیا، این فیلمها رو به اسمِ لورِل و هاردی میشناخت. اسمِ هیچکدوم از فیلماشون لورِل و هاردی نبود و هر کدوم از این فیلما کارگردان و نویسنده جداگونه داشت، اما در دنیا معروف شدن به فیلمای لورِل و هاردی.
روز به روز شخصیت لورل و هاردی بیشتر شکل میگرفت. گریه کردن مثل بچه ها، ور رفتن با کروات، کلاه در آوردن. تمامی این حرکات به مرور توسط این دو کمدین بوجود اومد. کم کم اسمِ لورل - هاردی تبدیل به یک علامت تجاری شد.
در بین تمامی کارهای عجیبی که انجام میدادن شاید بامزه ترینشون، نگاه های خیره‌ی اولیور هاردی به دوربین بود
یکی از بخشهای جالب فیلمهای لورل و هاردی این بود که اونا همیشه داشتن دنبال یک زندگی ساده و شاد و راحت میگشتن، اما روش دست یافتن به این آسایش، بسیار پیچیده بود و در نهایت هم شکست میخوردن.
با ظهور سینمای صدادار، این صنعت هم وارد عرصه جدیدی شد. بسیاری از ستارگان دوران سینمای صامت، از جلوی دوربین محو شدن. اما ظهور صدا، لورل و هاردی رو واردِ فازِ جدیدی از فعالیتشون کرد.
جدا از اینکه یه جورایی خوش شانس بودن که ظهور سینمای صدادار بهشون لطمه‌ای وارد نکرد، خودشون هم از صدا استفاده کردن و جبنه های جدیدی به طنزشون اضافه کردن. لهجه جنوبی اولیور و لهجه بریتیش استنلی، خیلی روی دیالوگهاشون خوب میشست.
فراموش نکنیم، ظهور سینمای صدادار اتفاق خیلی بزرگی بود. هنرمندِ بزرگی مثل چارلی چاپلین نتونست خودش رو با سینمای صدا دار تطبیق بده. هر چند فیلمهایی هم در سینمای صدادار ساخت ولی اصلا قابل مقایسه با دورانِ صامتش نبودن.
ولی داستان برای اولی و استنلی فرق میکرد، اینها استعدادشون بیشتر از حرکات پانتومیم و زد و خوردهای سینمای صامت بود. از همه اینها مهمتر، صدای زیبای اولیور هاردی بود. همونطور که در ابتدای وید