УЗРИ БА ҶАҲЛ Назари устод Муҳаммад Маъруфи Росих

1️⃣❌НАСИҲАТЕ БА "ҲНИТ ВА ГУРУҲИ 24" kzhead.info/sun/ktRroM6Db3VsZ40/bejne.html Агар як нафар аз Ҳизбие хоҳ Гуруҳ 24 хоҳ наҳзатие маънои "Калимаи Тавҳидро"бо Рукну шартҳояш ва бо баёни Талаботаш зикр кунад мо ҳатман ба ҷавонмардии шумо ва ба Ислом дуст будани шумо каме қоил мешавем. kzhead.info/sun/epGplMyGmJ5ohZE/bejne.html Аммо мутаассифона аз Аслу Асос ва решаи Дин дар ҷаҳолат мондаед. Ва аз Аслу Асоси Тавҳид ҳеҷ Илме надореду дар ҷаҳли мураккаб қарор доред. kzhead.info/sun/dtueYKWwqopmmI0/bejne.html Бечорагон дар ҷоҳилият қарор доред, биёед як Тавҳидро назар кунед, дар рубаруи Тавҳид кибру ғурур-ро пеша накунед ки оқибаташ хотимаи бад аст. kzhead.info/sun/dZecor6agmKvpok/bejne.html Кибру ғурур намудан нисбати Тавҳиду Ҳақ ин сифати мазмуми Мушрикин аст. إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ (35الصفات) Замонеки ба онҳо ( Мушрикҳо) гуфта мешуд لا اله الا الله Нест Маъбуди бар Ҳақ ба ҷуз Аллоҳ онҳо ( аз Қабулу Итоъат ва Ихлосу Инқиёд намудан нисбати ин Калима ) Такаббури менамуданд. (Соффот: 35) kzhead.info/sun/etSMipuHgJauf58/bejne.html Огоҳ бошед ки имрузҳо Аҳли Тавҳид шуморо ба суй Тавҳид дорад шабу руз даъват мекунад, ба суй لا اله الا الله , ба суй ҳукми Аллоҳ, ба суйи Қонуни Аллоҳ, ба суйи Маҳкамаи Аллоҳ, ба суйи якто парасти ва дури аз Тоғут.Вале шумо дар муқобили ин ҳама даъватҳои мисли офтоб рушан, кибру ғурур мекунед ва ҳақро рад намуда ба ботил ва ширку куфр ва мухолифат ба Қонини Аллоҳ ро ихтиёр намуда дар таҳқиқ намуданаш кушиш мекунед. kzhead.info/sun/eNOYqdt9o3d_hJs/bejne.html kzhead.info/sun/ptGHm5qJjKKne6s/bejne.html Вой барҳолатон ки иззатро дар хидмати куффор мебинед. Вой барҳолатон ки иззатро дар муволоти куффор мебинед. Вой барҳолатон ки иззатро дар татбиқи қонунҳои музахрафоти Яҳуду Насорову Мушрикин медонед. kzhead.info/sun/d52Cp5Rwjaqonq8/bejne.html Мағрургаштагон огоҳ бошед иззати Мусалмонҳо дар Тавҳид ва Таҳқиқи Тавҳид аст. Иззати Муъминон дар иродаи Таҳқиқи Қонуни Аллоҳ аст. Иззати Мусалмонҳо дар амал намудан ба Ал-Валову Вал-Баро аст. لا يصلح اخر هذه الامة الا بما صلح اوولها. kzhead.info/sun/abWjh62biGimlnA/bejne.html Имом Молик رحمه الله мегуянд: Охири ин Уммат ба ҳамон чиз комёб мешавад, ки аввали ин Уммат ба ҳамон чиз комёб шуда буд. Амал намудан ба Қуръону Суннат бо фаҳми Саҳобагон Салафи ин Уммат رضي الله عنهم. Куҷои амали шумо мувофиқи фармудаи Аллоҳу Расулаш صلي الله عليه و سلم аст.Балки манҳаҷу барномаи шумо комилан мухолифи Қуръону Суннат буда аз аввал то охираш ширку куфру бидхату хурофот аст. kzhead.info/sun/lqmBnr2jmX-glas/bejne.html Амири МуъминонУмар бин Хттоб رضي الله عنه мегуянд: kzhead.info/sun/mMtrY89rq3iAZmw/bejne.html إنا كنا أذل قوم فأعزنا الله بالإسلام فمهما نطلب العزة بغير ما أعزنا الله به أذلنا الله . Мо аз хору залилтарин қавм будем, Аллоҳ моро бо Ислом Иззат дод.Пас ҳарзамонеки Иззатро аз ғайри ончики Аллоҳ моро Иззат додааст (Ислом) талаб намудем, Аллоҳ бори дигар моро хору залил хоҳад кард. (Санадаш Саҳеҳ.Абдуллоҳ бин Муборак, Ибн Аби Шайба ва ғайраҳо ривоят мекунанд) Пас шумо ба худ назар кунед, ки Иззатро оё аз Ислом талаб доред ё аз Куфр ва қонуни сохтаи куффор ва ё бо муволоти Куффору Тоғутҳо. Ва ба мо ҳам назар кунед, ки чиро баён мекунем ва Иззатро аз куҷо хоҳонем. Ислом ва Муслимин ба ин ҳаракатҳои (Муборизаҳо) Ширки ва Куфрии шумо эҳтиёҷе надорад, Аҳли Тавҳид хуб медонанд ки шумо ва амсолатон ҳеҷ салоҳу хайре бар уммат наовардед ва нахоҳед овард, агар баногоҳ рафту шумо ба мақсади ягонаатон расидед, ки ин дастёфтан ба ҳукумат аст, ҳукумати шумо ҳукумати сиклурости ё бигуем Илмони, ё Либроли ё демокроси хоҳад шуд, ки боз инкори Қонунҳои Аллоҳ ва Куфр бар Тоғут аст. kzhead.info/sun/dLeaZM2qZ3OBm30/bejne.html Барои мисол: 1)-Ҳукумати Ихвониҳо роҳбараш Мурси. 2)-Ҳукумати Туркия роҳбараш Эрдуғон. 3)- Ҳукумати Молойзиё. 4)- Ҳукумати Тунис ки имруз дар сари қудрат ҲНИТ аст. Ин гуруҳу ҳараквтҳову ҳизбҳо қариб як қарни худро барои расидан ба қудрат сарфнамудаанд ва ҳазорҳо қурбони додаанд ва билохира боз татбиқи демокроси ва сархамкардан ба Куффору Мушрикин. Аҷибаш инҷост ки худро Муҷоҳид ва Мурдагонашонро Шаҳид меномад. kzhead.info/sun/jairiNtvfpl-ZKs/bejne.html Ҷиҳоди шумо барои хидмати Шайтон аст,барои таӣбиқи қонуни куффор аст ин ҷиҳод нест ин ҳаракати куфри аст. Муҷоҳид ва муборизи ҳақ касест ки бахотири Таҳқиқи Тавҳид ва зинда шудан ва татбиқ шудани Шариъати Аллоҳ ҷиҳод намояд. Ва Шаҳид касест ки ба хотири Татбиқи Ҳукми Аллоҳу Расулаш ва ба хотири Шариъати Аллоҳ ва ба хотири Таҳқиқи Тавҳид хун резад. kzhead.info/sun/Y9t_Yaygp2uhpGw/bejne.html

وَلَا يُشْرِكُ فِي حُكْمِهِ أَحَدًا Ва дар ҳукми Аллоҳ касеро шарик қарор надиҳед 18) Каҳф ояти 26 إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ Ҳукм танҳо аз ҷониби Аллоҳ аст 12) Юсуф ояти 40 وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ Ва касоне, ки ба он чи Аллоҳ фурӯ фиристод, ҳукм накунад, пас он гурӯҳ кофиранд. وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ Ва касоне, ки ба он чӣ Аллоҳ фурӯ фиристод, ҳукм накунад, пас он гурӯҳ ситамкоранд. وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ Ва ҳар, ки ба он чӣ Аллоҳ фурӯ фиристод, ҳукм накунад, пас он гурӯҳ бадкоронанд. 5) Моида отяи 44-45-47 أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَن يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا ОЁ КАСОНЕРО НАДИДӢ, КИ ГУМОН МЕКУНАНД, КИ БА ОН ЧИ БА СӮИ ТУ НОЗИЛ КАРДА ШУДААСТ ВА БА ОН ЧИ ПЕШ АЗ ТУ НОЗИЛ КАРДА ШУДААСТ, ИМОН ОВАРДААНД, МЕХОҲАНД (ҚАЗИЯҲОИ ХЕШРО) БА СӮИ САРКАШ МУРОФАА КУНАНД; ВА ҲОЛ ОН КИ БА ОНҲО ФАРМУДА ШУД, КИ БА ВАЙ МУНКИР ШАВАНД. ВА ШАЙТОН МЕХОҲАД, КИ ОНҲОРО ГУМРОҲ СОЗАД - ГУМРОҲИИ ДУР. (Қаъб ибн Ашраф) وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَى مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنكَ صُدُودًا Ва чун барои онҳо гуфта шавад: «Ба сӯйи чизе, ки Аллоҳ фурӯ фиристодааст ва ба сӯйи Пайғамбар биёед!», мунофиқонро мебинӣ, ки аз ту рӯй тофта, бозмеистанд. فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا ПАС, ЧӢ ГУНА АСТ, ОН ГОҲ, КИ БА ОНҲО - БА САБАБИ ОН ЧИ ДАСТҲОЯШОН ПЕШ ФИРИСТОДААСТ - МУСИБАТЕ БИРАСАД, НАЗДИКИ ТУ БИЁЯНД, БА АЛЛОҲ ҚАСАМ МЕХӮРАНД, КИ: «БА ҶУЗ НЕКӮКОРӢ ВА МУВОФИҚАТ КАРДАН [ЧИЗЕ] НАХОСТА БУДЕМ?»(ЯЪНЕ: ДАР МИЁНИ ХУСУМАТКУНАНДАГОН أُولَئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُل لَّهُمْ فِي أَنفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا Ин гурӯҳ касоне мебошанд, ки он чиро ки дар дилҳояшон аст, Аллоҳ медонад, пас, аз (қатли) онҳо рӯй гардон ва онҳоро панд деҳ ва ба онҳо дар бораи худашон сухани таъсирнок бигӯ وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُوا أَنفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا Ва ҳеҷ пайғамбареро нафиристодем, магар барои он ки ӯро ба ҳукми Аллоҳ фармон бурда шавад. Ва агар онҳо, вақте ки бар худ ситам карданд, назди ту меомаданд, аз Аллоҳ омурзиш мехостанд ва Пайғамбар барои онҳо омурзиш мехост, ҳаройина, Аллоҳро тавбапазиру меҳрубон меёфтанд فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا Пас, ба Парвардигори ту қасам, ки онҳо мусалмон набошанд, то онгоҳ, ки дар ихтилофе ки миёнашон воқеъ шуд, туро довар гардонанд, боз аз он чӣ ҳукм кардӣ, дар дилҳои хеш дилтангӣ наёбанд ва бо гардан ниҳодан таслим шаванд. 4) Нисо ояти 60-61-62-63-64-65

لَّا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعَاءِ بَعْضِكُم بَعْضًا ۚ قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنكُمْ لِوَاذًا ۚ فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ Талабидани пайғамбарро дар миёни хеш монанди он машуморед, ки талабидани якдигаратон аст. Ҳамоно Аллоҳ ононро аз шумо, ки ба пинҳонӣ паноҳҷӯён берун мераванд, медонад. Пас, онон, ки хилофи ҳукми пайғамбар мекунанд, бояд аз он битарсанд, ки ба онҳо балое бирасад, ё ба онҳо азоби дарддиҳанда бирасад. Нур 63 قُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ ۖ فَإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَيْكُم مَّا حُمِّلْتُمْ ۖ وَإِن تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا ۚ وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ Бигӯ: «Фармонбардории Аллоҳ кунед ва фармонбардории пайғамбар кунед; ва агар рӯй бигардонед, пас, ҷуз ин нест, ки бар пайғамбар он чи аст, ки бар вай лозим карда шуд ва бар шумо он чи аст, ки бар шумо лозим карда шуд. Ва агар фармонбардории ӯ кунед, роҳ меёбед. Ва бар пайғамбар ба ҷуз пайғом расонидани ошкоро [чизе] нест. Нур 54 قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ ۗ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ Бигӯ: «Агар Аллоҳро дӯст медоред, пас маро пайравӣ кунед, то Аллоҳ шуморо дӯст дорад ва гуноҳони шуморо бароятон биомурзад; ва Аллоҳ Омурзандаи Меҳрубон аст». Оли Имрон 31 مَّن يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ ۖ وَمَن تَوَلَّىٰ فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا Ҳар ки пайғамбарро фармонбардорӣ кунад, пас, ҳамоно Аллоҳро фармонбардорӣ кардааст. Ва ҳар ки эъроз кард, пас, туро бар онҳо нигоҳбон нафиристодаем. Нисо 80 يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا Эй пайғамбар, ҳамоно Мо туро гувоҳидиҳанда ва муждадиҳанда ва тарсонанда фиристодем; Аҳзоб 45 وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُّنِيرًا ва ба ҳукми Аллоҳ ба сӯи Ӯ даъваткунанда ва [ҳамчун] чароғи равшан [фиристодем]. Аҳзоб 46 وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُّنِيرًا ва ба ҳукми Аллоҳ ба сӯи Ӯ даъваткунанда ва [ҳамчун] чароғи равшан [фиристодем]. Аҳзоб 46 وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ Ва сухан аз хоҳиши нафс намегӯяд. Наҷм 3 إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَىٰ Нест гуфтораш, магар ваҳй, ки ба ӯ фиристода мешавад. Наҷм 4 أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُم مِّنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَن بِهِ اللَّهُ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۗ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ Оё кофиронро шариконе ҳастанд, ки барояшон аз дин он чи Аллоҳ онро нафармудааст, муқаррар кардаанд? Ва агар ваъдаи файсала кардан намебуд, албатта, миёни онҳо файсала карда мешуд; ва ба ростӣ ки барои ситамкорон азоби дарддиҳанда аст. Шуаро 21

Дарси1️⃣📖✍ Тавҳид чист? Маънои тавҳид дар луғат: Калимаи «تَوْحِیْد» масдари «وَحَّدَ ،يُوَحِّدُ» ваҳҳада юваҳиду буда, ба маънои чизеро якто кардан, якто хондан ва яке донистан меояд. Мисол: «لآ یَخْرُجُ مِنَ البَیتِ إلا محَّمَدٌ» Аз хона ба ҷуз Муҳаммад касе намебарояд. Дар ин сурат барои хориҷ шудани Муҳаммадро ягона донистӣ. Ва агар гуфтӣ: «لا یُقیْمُ مِنَ المَجلیْسِ إلا خالد فَقَط.» Аз маҷлис касе барпо намешавад, магар Холид. Дар ин сурат низ танҳо Холидро барои хестан ҷудо намудӣ ва ягона ҳисоб кардӣ. Дар истилоҳи шариат: Таърифи мафҳуми тавҳид дар истилоҳи шариат ба чунин маъноҳҳо меояд: 1. Танҳо донистани Аллоҳ дар офариниш ва парвардигориаш. 2. Танҳо донистани Аллоҳ дар ъибодаташ ва парастишаш. 3. Танҳо донистани Аллоҳ дар номҳояш ва сифатҳояш, яъне касеро шарик насохтан дар номҳо ва сифатҳои Аллоҳ. 🍀🌿☘🌱🍃🍀🌿☘🌱 Қисмҳои тавҳид Тавҳид ба се қисм тақсим мешавад: 1. Тавҳиди рубубият (яъне Аллоҳро ҳамчун парвардигор ва офаринандаи замину осмон донистан ва касеро дар ин тавҳид ба Аллоҳ шарик насохтан) 2. Тавҳиди улуҳият (яъне касеро дар парастиш ба Аллоҳ шарик насохтан) 3. Тавҳиди асмо ва сифот (яъне касеро дар номҳо ва сифатҳои Аллоҳ шарик насохтан) 🌻🌼🏵💮🌸🌻🌼🏵🌺

Фазилат ва аҳаммияти тавҳид 1. Тавҳид яке аз бузургтарин аркони Ислом аст Тавҳид яке аз сутутнҳои бузурги Ислом ба шумор меравад, зеро бе иқрори ин тавҳид ва Аллоҳро барои парастиш пазируфтану ғайри ӯро инкор намудан, имкон надорад шахс мусалмон ҳисобида шавад. Паёмбар ﷺ мефармояд: “Ислом ба панҷ рукн бино ёфтааст: 1) Гувоҳӣ додан ба ин ки ҳеҷ Маъбуде барҳақ вуҷуд надорад, магар Аллоҳ ва ин ки Муҳаммад ﷺ расули уст. 2) Барпо доштани намоз. 3) Пардохтани закоти мол. 4) Рузаи моҳи рамазонро доштан. 5) Ҳаҷи хонаи Аллоҳро ба ҷо овардан (албата, барои касоне, ки тавонашро дошта бошад). 2. Тавҳид муҳимтарин аъмол ва аз воҷиботи аввалиндараҷа аст. Тавҳид ба хотири манзалати бузург доштану аҳаммиятнокияш аз ҳамаи амалҳову машғулиятҳо аввалу муқаддам меистад. Ин аввалин каломест, ки шахс ба суи у даъват мешавад. Паёмбар ﷺ ҳангоме, ки Муозро ба Яман мефиристод, ба у гуфт: «Ту назди қавме меравӣ, ки онҳо аҳли китобанд, пас аввалин чизе, ки он қавмро бояд ба он бихонӣ, ин гувоҳӣ додани онҳо ба ин аст, ки Худое магар Аллоҳ вуҷуд надорад» ва дар ривояти дигар «бояд ки Аллоҳро ба ягонагӣ бишносанд». (Ҳадиси муттафақун алайҳ) 3. Ибодат қабул намешавад, магар бо тавҳид Тавҳиди улуҳият шарти дуруст будани ибодат ва асоси қабули он аст. Ибодат, ибодат хонда намешавад, магар бо тавҳид. Ҳамон гуна, ки намоз бидуни таҳорат, намоз маҳсуб намешавад. Агар ширк дар эътиқод ворид шуд, ибодатро ботил месозад. Ҳамон тавре ки шиканандаи таҳорат ба миён биёяду таҳороатро бишканад. Ибодат бидуни тавҳид ширк маҳсуб шуда, тамоми амалҳоро нобуд месозад ва соҳибашро аз зумраи дӯзахиҳои ҷовидона мегардонад. 4. Тавҳид дар дунёву охират сабаби осоиштагӣ ва ҳидоят аст. Далели гуфтаи боло ин оят аст: الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُولَٰئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ «Касоне, ки имон овардаанд ва имони худро ба ширк намеолоянд, эминӣ аз эшон аст ва эшон ҳидоятёфтагонанд.» (Сураи Анъом: 82) Мурод аз зулм инҷо ширк аст, ҳамон гунае, ки Паёмбар ﷺ баён намудааст: Ибни Касир (рҳ) мегӯяд: «Аз мардумон онҳое, ки ибодатро холис аз барои Аллоҳ, ки анбозе надорад, анҷом доданд ва (дар ибодати худ касеро) ба Ӯ шарик насохтанд, онҳо рӯзи қиёмат дар амон буда ва роҳёфтагон дар дунёву охиратанд. Ҳарки тавҳиди комил дорад (Аллоҳро ба ягонагии том бишносад) ӯ дар амони комил ва ҳидояти комил қарор мегирад ва бидуни азоб дохили ҷаннат мегардад». Ширк зулмтарини зулмҳо ва тавҳид адолаттарини адолатҳо мебошад. 5. Тавҳид сабаби дохил шудан ба ҷаннат ва раҳо ёфтан аз оташи дӯзах аст Паёмбар ﷺ мефармояд: «Ҳарки гувоҳӣ диҳад, ки ҳеҷ маъбуде ба ҷуз Аллоҳ нест, яккаву ягона аст ва гувоҳӣ диҳад, ки Муҳаммда банда ва фиристодаи уст. Инчунин, гувоҳӣ диҳад, ки Исо (а) бандаи Аллоҳ, фиристода ва расули у ва рӯҳе аз ҷониби Аллоҳ мебошад. Ва боз агар гувоҳӣ диҳад, ки ҷаннату дузах ҳаққанд, Аллоҳ уро дохили ҷаннат мегардонад, амалаш чи қадаре, ки набошад». (Муттафақун алайҳи) Боз дар як ҳадиси дигар паёмбари гиромӣ ﷺ мефармояд: «Ба таҳқиқ Аллоҳ оташи дузахро ҳаром гардонидааст, барои касе, ки бигуяд: Нест маъбуде барҳақ, магар Аллоҳ. Ва ба ин гуфтааш ризои Аллоҳро хоҳон бошад». (Муттафақун алайҳи) 6. Тавҳид сабаби наҷот бахшидан (-и инсон) аз ғаму дардҳо дар дунё ва охират мегардад. Ибни Қайим (рҳ) мегӯяд: «Тавҳид паноҳгоҳ ва наҷотбахши душманону дустон аст». Тавҳид душманонро аз ғаму андӯҳ ва сахтиҳои дунё наҷот мебахшад. Аллоҳ мефармояд: فَإِذَا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ يُشْرِكُونَ «Чун ба киштӣ нишастанд (мушрикон), Аллоҳро бо ихлос илтиҷову ибодат кунанд (бар асари тарсу нигаронӣ) ва чун наҷоташон дод ва ба хушкӣ овард, ширк меоваранд». (Сураи Анкабуд: 65) Дустонро бошад, аз сахтиҳо ва дарду андуҳи дунёву охират наҷот мебахшад. Ин аст суннати илоҳӣ болои бандагонаш. Ҳеҷ чизе ба мисли тавҳид сахтиҳои дунёро дур карда наметавонад. Аз ин ру, дуои дур намудани ғаму андуҳ фақат тавҳид метавонад бошад. 🏵🌼🌻🌸💮🌺🏵🌼🌻

➖ اگر بداند که آنها دچار این نوع کفر شده اند و بعد از دانستن، تکفیرشان نکند تکفیر می شود، که امام ابن تیمیه در کتاب «الصارم المسلول» بر این قضیه اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر من اعتقد الوهيه علي كفر». ➖ ترجمه: «هر کس، شخصی را که اعتقاد به الوهیت علی را دارد تکفیر نکند، تکفیر می شود». و هیچ شکی در کفر کسی که در این تکفیر توقف کند نیست، و دلالت می کند بر آن حديث مالک الاشجعی: «من قال : لا إله إلا الله وكفر بما يعبد من دون الله محترم ماله وده...» [صحيح مسلم] ترجمه: «هر کس لا إله إلا الله بگوید و به آنچه که بغیر از الله عبادت میشود کافر شود، خون و مالش حرام است...». ➖ اما وجه دلالت: خون و مال شخص حرام نمی شود تا اینکه به آنچه که به غير الله عبادت میشود کافر شود، تکفیر اهل عبادت غير الله جزو همین کفر به عبادت غیر الله است. قسم سوم: آن دسته از طائفه هایی که اختلاف در تکفیرشان است، مثل جهمیه، مثلا هرکس به اعتقاد آنها علم داشته باشد، در حالی که دلایل بر کفرشان دلالت می کنند، بر شخص واجب است تکفیرشان کند، اما اگر با این حال تکفیرشان نکرد این ناقض بر روی این شخص تطبیق داده میشود (یعنی شخص تکفیر میشود) اما کسی که راجح پیشش این است که بخاطر وجود مانعی از موانع تکفیر، تکفیر نمی شوند، مثلا آنها عوام هستند یا آنها تأویل دارند یا اینکه مسئله برایشان شبهه دار شده (التباس) یا اینکه جهل دارند، کسانی که این قول را دارند تکفیر نمی شوند و این ناقض برایشان تطبیق داده نمیشود. ➖ اما این گفته ی امام «المشرکین» الف و لام برای عهد است، و منظور از مشرکین در اینجا دو صنف است: ١. مشرك اصلی‌ای که منتسب به اهل قبله نیست. ۲. مشرک مرتدی که کفرش ثابت شده و منتسب به اسلام است و از کسانی است که لا إله إلا الله می گویند. 📒 [مذكرة في شرح نواقض الإسلام] ➖ ترجمه: ابوالحسن الشافعی -رحمه الله-. @sadoi_shaykh

▫️حکم عاذر (متوقف در تکفیر مشرکین) [۲] 🎙 توضيح شيخ على الخضير - فک الله اسره- پیرامون ناقض سوم 📜 شیخ على الخضير -فك الله أسره- می فرماید: ⚠️ ناقض سوم: تکفیر نکردن مشرکین؛ «من لم يكفر المشركين أو شك في كفرهم أو صحح مذهبهم كفر»؛ «کسی که مشرکان را کافر نداند یا در کفرشان شک کند یا مذهب و آیین آنان را درست بپندارد، کافر است». ➖ این ناقض شامل سه حالت است: ١. اینکه مشرکین را تکفیر نکند بخاطر اعتقاد نداشتن به کفر بودن کارهایشان و کافر نبودنشان، چنین حالتی داخل در قول امام می گردد با این همه که شرک آنها برایش واضح گشته است. ٢. اینکه در کفرشان شک کند و این قول امام که می فرماید: «أو»؛ (يا) که برای تنويع (انواع) آمده است دلالت می کند که این، نوع دیگر کفر است ٣. «صحح مذهبهم»؛ (صحیح دانستن مذهبشان) که این انواعی دارد، چراکه اولی اعتقادی است همچنین دومی هم اعتقادی است، اما سومی همراه با اعتقادی بودن، نسبت صحیح بودن را به مذهبشان می دهد، مثلا می گوید: «مذهبشان صحيح است» یا «آنها بر حق هستند» یا «دین شان باطل نیست». ➖ برای تکفیر کسی که مشرکان را تکفیر نمی کند، وجود دو شرط لازم است: شرط اول: اینکه از کتاب و سنت کفر آنها (مشرکان) برای شخص روشن می شود، اگر بعد از روشن شدن کفرشان، تکفیرشان نکند، تکفیر می شود، این را شیخ سلیمان بن عبدالله در مجموعة التوحید ذکر کرده است. شرط دوم: امثال این شخص، جاهل به کفر مشرکان نباشد، پس اگر امثال این شخص جاهل به کفرشان نباشد و بازهم تکفیرشان نکند، تکفیر می شود. ➖امام قاضی عیاض در کتابش «الشفاء جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱» اجماع را نقل می کند بر کفر کسی که مشرکین را تکفیر نکند و همچنین شیخ سلیمان بن عبدالله در رساله ی «اوثق عرى الإيمان، صفحه ی ١٢٦» از کتاب مجموعة التوحید این اجماع را نقل می کند و شیخ الاسلام ابن تیمیه هم این اجماع را در «مجموع الفتاوی جلد ۲ صفحهی ٣٦٣» نقل می کند. ➖و اما کفاری که تکفیرشان واجب است بر دو قسم هستند: ١. آنهایی که اهل قبله نیستند و علماء بر کفرشان اجماع کرده اند، مانند یهود و نصاری و مجوس و سیکها (نوعی دین و اعتقاد در هند) و غیره. ٢. کسی که ادعای اسلام می کند، منتسب به اسلام و از اهل قبله است، در حالی که دچار کفری یا ناقضی شده است که تکفیر می شود، علماء اجماع کرده که با این کفر تکفیر می شود و همچنین اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که این کفر را دارا باشد، مانند نصیری‌ها که شیخ الاسلام فتوای تکفیرشان را داده است و می فرماید: «آنها از اکثر مشرکان کافرتر هستند». ▪️(قادیانی) که هیئت کبار علماء و همچنین علمای حکومت پاکستان فتوای کفرشان را صادر کردند. ▪️و همچنین همانند دروز و بهائیه و بابیه و رافضه و باطنیه مجموع الفتاوی جلد ۲ و در شرح البسام «نیل المآرب» در باب حکم مرتد، صفحه‌ی ٥١٤. ▪️ و همچنین باز در مورد بهائیه و بابیه، مجمع فقهی اسلامی که در مکه مکرمه تشکیل شد، این مجمع تکفیرشان کرد. و تیجانی را لجنه‌ی فتوا در فتوای شماره ی ٥٥٥٣ صفحه ی ۲۲۹ تکفیر کردند. ▪️(دروز) لجنه‌ی فتوا در فتوای شماره ی ۱۱۸۰۰ جلد ۲ صفحه ی ۲۲۸ آنها را کفار ملحد ذکر کرده است. ▪️و اما علمانیهای (لائیک) زمان ما که فکر می کنند دین ناقص است و دین مانع پیشرفت است و اینکه سیاست داخل دین نیست، اینها کافر هستند و مثل شان آنهایی که جز اعضای ماسونی (شیطان پرستان) هستند و همچنین شیوعیها و آنهایی که مثل شیوعیها و بر اعتقادشان هستند، مانند اشتراکیها (کمونیستها) و قومیها (نژاد پرستها) بعثیها و همچنین رافضه، و قیاس می شود بر اینها هر طائفه ای که ادعای اسلام کند در حالی که دچار کفری شده اند که علماء اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که دچار این کفر شود. ▫️کسی که این سه اقسام را تکفیر نکند در حکم آن تفصیل است: قسم اول: آنهایی که علماء بر کفرشان اجماع کرده اند و از اهل قبله نیستند، مثل یهود و نصاری و هندوس هر کس اینها را تکفیر نکند تکفیر می شود، در این مورد امام ابن تیمیه اجماع را ذکر کرده است. می فرماید: «من شک في كفر اليهود و النصارى والمشركين فإنه کافر». [مجموع الفتاوی، جلد ۲ صفحه‌ی ۳۸۳]؛ ترجمه: هرکس در کافر بدون یهود و نصاری و مشرکان شک کند، همانا او کافر است ➖ و همچنین امام قاضی عیاض در الشفا، جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱ اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر احدا من النصارى و اليهود و تردد في كفرهم او شک فانه کافر»؛ ترجمه: «هر کس یک نفر از نصاری و یهود را تکفیر نکند یا در تکفیرش شک یا تردید کند، او کافر است». قسم دوم: از منتسبین به اسلام کسی که لا إله إلا الله می گوید و سپس دچار کفری شده است، علماء اجماع کرده اند بر تکفیر او که دچار این کفر شده باشد که در این قسم تفصیل هست: @sadoi_shaykh 👇👇👇

▫️عقیده ▫️حکم عاذر قسمت اول 📜 علّامه‌ شیخ عبدالعزیز الطویلعي -رَحمهُ الله- از علمای ربّانی بود که پس از سال‌ها تحمل زندان در سعودی و مجنون شدن بدلیل شکنجه‌های بسیار وحشتناك، در نهایت به همراه ٤٦ تن از علمای اهل سنت و جماعت توسط دولتِ طاغوت آل سعود اعدام گشت و جام شهادت باذن الله را سر کشید، نمونه‌ی بارزی از یك عالم راستینِ ثابت قدم بر عقیده اهل سنت و جماعت بودند،ایشان در کتابش در شرح بر ناقض سوم از نواقضِ اسلام می‌فرماید: 📃 ناقض سوم: کسی که کفار را تکفیر نکند و یا در کفرشان شک کند و یا مذهبشان را صحیح بداند. ➖ این سومین ناقضی است که امام محمد بن عبد الوهاب -رحمه الله- در ضمن نواقض اسلام نام برده است و تمام اهل علم نیز بر صحت آن اجماع کرده اند. و مرجع این ناقض و ضابط، تصدیق نصوص شرعی و قبول احکام الهی است، به طوری که هرکس کسانی را که الله، کافر معرفی کرده تکفیر نکند در حقیقت حکم الله را رد نموده و از عمل به آن امتناع کرده و خبرش را تکذیب نموده و با امرش معاندت کرده است. ➖ همانا اهل علم این قاعده را در مسائل مختلفی ذکر کرده اند؛ همانند کسی که تکفیر نمی کند کسی را که علی بن ابی طالب را به فریاد می خواند، و یا کسی که نصیری ها را تکفیر نمی کند، و کسی که یهود و نصارا را تکفیر نمی کند و امثالشان. و هر کس که ضوابط این ناقض را فهم نکند، دچار «تسلسل در تکفیر» می گردد، چیزی که جماعت‌هایی از غلات به آن دچار شدند، به عنوان مثال بارزترین جماعتی که به این تسلسل دچار شد «جماعت مسلح اسلامی الجزایر» بود که بعد از انحراف مسیرش به آن دچار شده و با طواغیت صلح کرد تا بتواند با مجاهدان در راه خدا بجنگد. ➖ و باید گفت؛ کسی که کافری را تکفیر نمی کند ممکن است اصلا از حال او خبر نداشته باشد، مثلا نمیداند که شخصی به نام «تركي الحمد» کفرگویی کرده است، پس چنین شخصی که او را تکفیر نکند معذور است و اصلا در این قاعده داخل نیست. ولی اگر از حال طرف مقابل خبر داشته باشد، پس به وضعیت او بر حسب کافری که تکفیر نکرده و یا در کفرش شک کرده و یا مذهبش را صحیح دانسته، نگریسته می شود. و آن هم چند قسم است: ▪️ قسمت اول: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» باشد، و هرکس آن را نداند از اهل اسلام نیست، همانند کسی که در کفر تمام بت پرستان و بودایی ها و تمام یهودیان و مسیحیان شک کند، پس هر کسی که در بعضی از این کفار هم شک کند او نیز همانند آنان کافر است ▪️ قسمت دوم: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» نباشد، ولی نصوص و دلایل شرعی بر کفر بودن آن دلالت قطعی می کنند، پس هر کسی که در کفر چنین کفاری شک کند، برایش دلایل و نصوص بیان و آشکار می گردد، اگر بعد از آن قبول نکرده و نپذیرفت کافر می گردد. به عنوان مثال در این قسمت می توان قبرپرستانی که منتسب به اسلام هستند را ذکر کرد که قبرها را به دعا می خوانند و برایشان نذر کرده و به سویشان حج می کنند. پس هر کس که در کفر اینان شک کند، برایش دلایل بیان گشته و توضیح داده می شود و اگر سپس آنها را تکفیر نکرد کافر می گردد ▪️ قسمت سوم: اینکه تکفیر آن کافر، احتمال شبهه را داشته باشد، مانند حکامی که به غیر ما انزل الله حکومت می کنند و امثالشان، هرچند که کفر چنین کسانی نزد اهل تحقیق که این مساله را پژوهش کرده اند، واضح و آشکار است، ولی باز هم برای دیگران احتمال ورود شبهه وجود دارد. پس کسی که آنان را تکفیر نکند، تکفیر نمی شود تا اینکه بر او اقامه‌ی حجت گردد و از او شبهه رفع گشته و زایل شود و بداند که حكم الله در مورد آنها تکفیر است ▪️ قسمت چهارم: اینکه تکفیرش محل اجتهاد و یکی از مسائل اجتهادی باشد که در آن مساله مسلمانان اختلاف کرده اند. ➖ همانا شیخ محمد بن عبدالوهاب -رَحِمهُ الله- در این ناقض سه صورت را ذکر کرده است: صورت اول: هرکس که کفار را تکفیر نکند، توضیح این صورت در مطالب قبلی گذشت. صورت دوم: هرکس که در کفر کفار شک کند، این صورت نیز مربوط به صورت قبلی است و به همان ضوابط ذکر شده مفید است، چرا که هرکس کافر را تکفیر نکند، به خاطر تکذیب خبر الله و رد آن تکفیر می گردد، و نیز هرکسی که کافر را تکفیر نکند بخاطر شک در خبر الله و عدم قبول آن تکفیر می‌گردد صورت سوم: هرکسی که مذهب کفار را تصحیح کند، در حقیقت این صورت در ناقض چهارم داخل می گردد، امام آن را بخاطر مشابهتش به این مساله در این ناقض ذکر کرده است، نه اینکه آن را صورتی از صورت های این ناقض بداند، و در مورد این مساله بعدا سخن خواهیم گفت 📒[مسائل في الإعتقاد، ص ٢٣] ⚠️ ترجمه سخنانِ شیخ الطویلعي منقول است. @sadoi_shaykh

بسم الله الرحمن الرحیم مقدمه ده‌گانه که فهمیدن و دانستن اش پیش از آموختن علم عقیده ضرور است، تا علم عقیده را صحیح و درست بیاموزیم. ۱- مصدر و سرچشمه علم عقیده قرآن و سنت است. زمانی که اعتقاد اکثر مسلمانها از علم کلام و فلسفه و منطق منشأ گرفته و فهم صحیح قرآن و سنت در بین مردم کم باقی ماند الله مسلمانان را به ذلت و خواری گرفتار کرد. این امت اصلاح نمی‌شود مگر به آن چیزی که اول این امت به آن اصلاح شده بود. به سوی قرآن و سنت بشتابید تا رستگار شوید. ۲- باید تمام سخن‌ها و عمل‌ها به سوی قرآن و سنت گردانیده و سنجیده شود. افسوس که سالهاست مسلمانان مشکلات و کمبودی و نا فهمی های خود را به سوی قانون‌های دموکرات یهودی عرضه می‌کنند تا مشکلات خود را به این راه حل و فصل نمایند. ۳- درجه و مکانت عقل در شریعت در دایره و حدود معین کرده الله و رسولش است. و استفاده عقل بیرون از دایره و حدود شریعت این فساد و فتنه بزرگی را به امت اسلام بوجود می‌آورد. از اهل کلام و عقلانیان که از قرآن و سنت بی‌خبر اند و بجز سفسطه و شبهه افکنی خیری ندارند بپرهیزید تا دین و اعتقاد شما سالم بماند. ۴- اتفاق در لفظ معنی‌اش این نیست که اتفاق در تمام دلالت ها باشد. وقتی که اهل بدعت از این قاعده‌های بزرگ بی‌خبر ماندند و فتنه تحریف و تمثیل و تعطیل و تکلیف دست زدند و اسما و صفتهای الله را رد کردند یا صفت های الله را تشبیه به مخلوقات کردند و این فهم خطا سبب کفر شان گشت. ۵- تمام چیزهای که مقتضی و سبب اش در حیات پیامبر وجود داشت اما رسول الله و بعد از او اصحاب این عمل را انجام ندادند پس این عمل از دین نیست؛ بمانند جشن گرفتن مولود نبوی که امروز اهل بدعت انجام می‌دهند. می‌خورند و می‌رقصند و شرکیات را انجام می‌دهند باز گمان می‌کنند که عمل به سنت رسول الله می‌کنند! الله و رسولش از شرک مشرکین بری و پاک است. ۶- فهم معنای کلمه مرادف (هم‌معنا) دانستن معنای کلمه مرادف سبب می‌شود که انسان مسئله را درست و صحیح بفهمد. ۷- الله و رسولش ﷺ جوامع الکلم را اعطا کرد (جمله کم و پرمعنا) تا امتش را با واضع ترین و آشکارترین بیان خطاب کند و امرها و نهی های الله را به بندگانش برساند. بزرگترین امر الله به بندگانش امر به توحید است و بزرگترین نهی الله نهی از شرک است. اما اهل هوا و هوس و بدعت بی‌خبر اند. ۸- تصدیق و ایمان آوردن به چیزی لازم نمی‌شمارد که این چیز دیده و چگونگی اش فهمیده شود. این قاعده بزرگ عقیده هر یک مسلمان است و رد بر ملحدان و شک آوردگان می‌باشد که به روز آخرت و به زنده شدن بعد از مرگ و به غیب ایمان نیاوردند. آنها فقط به چیزهای مخصوص ایمان می‌آورند و به غیب اصلاً قائل نیستند که البته این کفر است. ۹- ایمان آوردن به غیب، به وجودش و اثرهایش می‌باشد. شرط ایمان آوردن به غیب این است که باید انسان اعتقاد کند که غیب وجود دارد و اثرهایش هم است بمانند ایمان آوردن به بهشت و دوزخ که حالا وجود دارد. و هر قدر عمل خوب انجام دهی جایگاه ات در بهشت زیباتر آماده کرده خواهد شد یا ایمان به فرشتگان که حالا وجود دارند و هر یک از آنها به وظیفه های خود مشغول هستند. ۱۰- امت اسلام مکلف به آموختن علم و تبلیغ اش هستند کافران و دشمنان دین فهمیدن که زمانیکه مسلمانها از علم فرهنگ و از فهم درست صحیح قرآن و سنت دور می‌شوند همیشه مغلوب اند و در این حالت کافران بالای آنها تسلط و غالب میگردد و به همین خاطر با هزاران نقشه و فریب و دسیسه ها نمی‌گذارند تا قشر جوانان این امت مظلوم از علم و فرهنگ و اعتقاد صاف و بی غبار و از شجاعت مندی اجداد و گذشتگان شان باخبر باشند. علم بیاموزید معبود و رسول و دین خود را بشناسید و عمل نمائید و به قدر توان خود آموخته خود را به مردم برسانید و در این راه ثابت و صابر باشید تا الله عزت از بین رفته مسلمانان را دوباره برگرداند آمین یا رب العالمین. ابو محمد المدنی. بسم الله الرحمن الرحيم Муқаддимаи даҳгона,ки фаҳмидан ва донистанаш пеш аз омухтани иьлми ақида зарур аст,то илми ақидаро саҳеҳу дуруст омузем. 【1】масдар ва сарчашмаи иьлми Ақида,ин Қурон ва Суннат аст. Замонеки эьтиқоди аксари мусалмонон аз илми калом,ва фалсафаву мантиқ маншаь гирифт,ва фаҳми саҳеҳи Қурьону Суннат дар байни мардум кам боқи монд,Аллоҳ мусалмононро ба зиллату хори гирифторашон кард. Ин Уммат ислоҳ намешавад магар ба ончиеки аввали ин уммат ба он ислоҳшуда буд. Ба суи Қурьону Суннат биштобед то наҷот ёбед. 【2】Бояд тамоми суханҳо ва амалҳо ба сӯи Қурону Суннат гардонида ва санҷида шавад. Афуски солҳост мусалмонон мушкилот ва камбуди ва нофаҳмиҳои худро ба сӯи қонуни демокротии яҳуди арза мекунанд то мушкилоти худро бо ин роҳ ҳаллу фасл намоянд.

بخشی از کتاب: 'صد سوال و جواب پیرامون مسائل شرعی و اجتماعی' حکم همنشینی با مرتدین من یک دانشجوی مذهبی در تهران هستم اما هم اتاقی‌هایم انسان‌های بی‌دینی هستند و مدام به خدا و پیامبر و صحابه و مقدسات دین اسلام توهین می‌کنند و من فقط ساکت می‌شوم به آن‌ها کاری ندارم . می‌خواستم بپرسم آیا بر من گناه است که سکوت می‌کنم. الحمدلله، در این باره الله تعالی مومنین را راهنمایی نموده است: اول:اینکه بر مسلمان شایسته است که برای حفظ دینش با انسان‌های مسلمان و صادق همراه شود چنان‌که الله تعالی می‌فرمایند:‍﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ١١٩‍﴾[التوبة: ۱۱۹]. یعنی: اى کسانى که ایمان آورده‏اید از خدا پروا کنید و با راستان باشید . و الله تعالی در توصیف بندگان پرهیز گارش می‌فرماید:‍﴿وَٱلَّذِينَ لَا يَشۡهَدُونَ ٱلزُّورَ‍﴾[الفرقان: ۷۲] «آنان که در محل دروغ حاضر نمی‌شوند» پس نبایستی این ارشاد باری تعالی را ازیاد برد چرا که مایه حفظ دین و خوشنودی باری تعالی است. دوم:در مجلسی که محل استهزاء و کفر به دین است نباید حاضر شد و اگر مسیر مجلس به چنین امری رسید باید آن مجلس را تا زمانیکه از استهزاء دست بر می‌دارند،بیرون رفت: الله تعالی می‌فرماید:‍﴿وَإِذَا رَأَيۡتَ ٱلَّذِينَ يَخُوضُونَ فِيٓ ءَايَٰتِنَا فَأَعۡرِضۡ عَنۡهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦۚ وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَلَا تَقۡعُدۡ بَعۡدَ ٱلذِّكۡرَىٰ مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّٰلِمِينَ٦٨‍﴾[الأنعام: ۶۸]. «هرگاه کسانی را دیدی که در مورد آیات ما سخنان ناحق می‌گویند از آنان رویگردانی کن تا آن که به سخنی دیگر بپردازند، و اگر شیطان از یاد تو برد بعد از به یاد آوردن با گروه ستمگران منشین» . علما گفته‌اند: پرداختن به آیات خدا در اینجا یعنی سخنی که با حق مخالف باشد از قبیل زیبا جلوه دادن سخنان باطل، دعوت به آن، ستودن اهل باطل و روی گردانی از حق و عیب جویی آن. این آیه دلیلی است بر این که همنشینی با اهل منکر جایز نیست. الله تعالی می‌فرماید:‍﴿وَقَدۡ نَزَّلَ عَلَيۡكُمۡ فِي ٱلۡكِتَٰبِ أَنۡ إِذَا سَمِعۡتُمۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ يُكۡفَرُ بِهَا وَيُسۡتَهۡزَأُ بِهَا فَلَا تَقۡعُدُواْ مَعَهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦٓ إِنَّكُمۡ إِذٗا مِّثۡلُهُمۡۗ‍﴾[النساء: ۱۴۰]. «و در کتاب قرآن برای شما نازل کرده است که هرگاه شنیدید که به آیات خدا کفر ورزیده می‌شود و مورد مسخره قرار می‌گیرند، با آنان ننشینید تا آنکه به سخنی دیگر بپردازند اگر با آنان بنشینید آنگاه شما همانند آن‌ها خواهید بود». علما گفته‌اند: آیه به طور عام حضور در مجالس گناه و فسادی را که در آن مجالس به اوامر و نواهی الله تعالی اهمیت داده نمی‌شود را شامل می‌شود. وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین حکم افرادی که از روی مزاح و شوخی سخنانی می‌گویند که در آن استهزا به الله و رسول و دین دیده می‌شود چیست؟ الحمدلله، استهزا به الله و رسول الله صلى الله عليه و سلم و دین و قرآن اگر چه بمنظور شوخی و مزاح و خنداندن دیگران باشد کفر و نفاق است. این موضوع دقیقاً شبیه جریانی است که در زمان رسول الله صلى الله عليه و سلم اتفاق افتاد. در ارتباط با گروهی که در مورد پیامبر صلى الله عليه و سلم و صحابه رضي الله عنهم به گمان خویش شوخی می‌کردند و می‌گفتند: از این‌ها شکم پرست‌تر، دروغگوتر و ترسوتر هنگام روبرو شدن با دشمن ندیده‌ایم. پس از آن، الله تعالی این آیه را نازل کرد:‍﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ‍﴾[التوبة: ۶۵] (واگر از آنان (درباره‌ی سخنان ناروا و کردارهای ناهنجارشان) باز خواست کنی، می‌گویند: (مراد ما طعن و مسخره نبوده و بلکه با همدیگر) برای سرگرمی و شوخی سخنانی می‌گفتیم.) این افراد نزد پیامبر صلى الله عليه و سلم آمدند و گفتند: ای رسول الله صلى الله عليه و سلم ما در راه با هم صحبت می‌کردیم تا دوری سفر و خستگی آن را احساس نکنیم. پیامبر صلى الله عليه و سلم مطابق با فرمان الهی به آنان گفت:‍﴿قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ‍﴾[التوبة: ۶۵-۶۶]. (ای پیامبر! بگو: آیا الله و آیات او را و پیغمبرش را تمسخر می‌کردید، ( بگو: با چنین معذرت‌های بیهوده عذر خواهی نکنید) شما پس از ایمان آوردن، کافر شده‌اید) . بنابراین الله و رسول و دین از احترام ویژه‌ای بر خوردار هستند، کسی اجازه ندارد از طریق شوخی، مسخره و خنداندن دیگران آیات الهی را به بازی بگیرد، اگر کسی چنین نمود کافر است؛ زیرا معلوم می‌شود ایشان، الله و رسول و کتاب و شریعت را به باد تمسخر گرفته‌اند که این عملی منافقانه است. مرتکب چنین اعمالی باید توبه و استغفار نموده و خود را اصلاح نماید و محبت، تعظیم و خوف الله را در قلبش جای دهد. الشیخ ابن عثیمین- مجموع فتاوی و رسائل(۲/۱۵۶)

Бароики ҳамаш тоғут параст ҳастан мушрик ҳастанд☝️

@@user-vc2pw6ot3v Барои як каса мушрик гуфтан илм даркорай. Аз пеши худ ҳукм накун. Искандари каззобт илми кофӣ надорад. Пеши кадом муллои Тоҷикистон дарс хонда худша фориғуттаҳсили Мадинаи Мунаввара ҷилва метияд. Агар рост мегӯяд худша нишон тияд. Кӣ ӯро дар Мадина дидааст? Баъзе ҷавонони тоҷик дар Мадина таҳсил кардагианд дурӯғша фош мекунанд, ки мо ира намешиносем, дар Мадина надидаем, кай хондааст. Барои ҳамин худша нишон наметияд. Мард бошад худша нишон тияд.

@@ThanksThanks-hk6sm е гуш кн ами муллои тҷ мусалмо медони т

@@user-vc2pw6ot3v Кӣ мусулмонай кӣ кофирай ира Худо медонад. Ту ҳақ надори ҳукм куни. Барои ҳукм кардан илм даркорай. Агар шогирди Искандари каззоб боши, роҳи хато рафтести. У Искандари каззобт илм надорад.

@@ThanksThanks-hk6sm е бача ма шогирди ҳеҷ кас нестм ту дар бораи тоғут маълумот дори тоғут кист киро тоғут мегуянд авалин сарони тоғут ки ҳаст

Ки гуфтааст кофирро ҷаҳл узр ҳаст?

Нест кофира узр